Historia drzwi: od drewna do aluminium

Pierwsze drzwi wejściowe zbudowano ponad pięć tys. lat temu. Od tamtego czasu przeszły ewolucję: od drewnianych wrót świątyń po dzisiejsze, wykonane z aluminium i karbonu, drzwi dostępne w wielu wzorach i kolorach.

Najstarsze w Europie drewniane drzwi archeolodzy odnaleźli całkiem niedawno, w 2010 r. w szwajcarskim Zurichu. Badania wykazały, że mogą mieć nawet ponad 5 tysięcy lat. Zostały wykonane z drewna topoli i mierzą 153 x 88 cm. Bardzo interesujące dla historyków są także zabytki odnalezione w dawnej Mezopotamii. Na terenach Sumeru w okolicach Nippur, w trakcie wykopalisk odkryto drzwi zewnętrzne drewniane do świątyni. Obecnie można je oglądać w British Museum, na wystawie poświęconej kulturze starożytnej.

Wyjątkową pamiątką w Polsce są Drzwi Gnieźnieńskie, przechowywane w Bazylice w Gnieźnie. Są one uznawane za jedyny w swoim rodzaju zabytek romańskiej sztuki odlewniczej. Skrzydła drzwi zostały wykonane z brązu i zdobi je osiemnaście kwater z płaskorzeźbami.

Funkcje, jakie pierwotnie spełniały drzwi czy wrota – ochrona zasobów świątyń, pałaców – z czasem, już w średniowieczu, stawały się normą w miejskich i wiejskich domach. Drzwi miały bowiem za zadanie chronić gospodarstwa przed dzikimi zwierzętami, złodziejami oraz zmianami pogody. Mówimy tu tylko o drzwiach wejściowych. Drzwi wewnętrzne, które obecnie stanowią bardzo często nieodzowny element aranżacji naszych wnętrz (szkło, powierzchnie strukturalne), były zastępowane skórami zwierząt, lub kawałkami materii.

Przez kolejne stulecia drzwi stawały się obowiązkowym elementem zabudowań mieszkalnych ukazującym status społeczny ich mieszkańców. Drzwi wejściowe i drzwi wewnętrzne zaczęły przybierać zróżnicowane formy i kształty.

Dziś drzwi to nadal wizytówka każdego domu i mieszkania, ochrona i bezpieczeństwo jego mieszkańców oraz coraz częściej wymagana przez klientów dobra izolacja cieplna przynosząca efekt w postaci mniejszych kosztów ogrzewania budynku.